چشم های ِ صندلی های ِ خالی ، خیس می شوند ؛

از حضوری که نیست ...

و نبودش ، جذبه ی ِ عمیق ِ هست ها را ،

چنان ویرانگر ، می تاباند ؛

که :

چشمهای ِ صندلی های ِ خالی ، خیس می شود ...

+ مکآن نوشت : زیر ِ نورهای ِ سرد و سفید ِ خانم مــآه ِ ...

* با توام :

ای دوست ،

تو اگر ، سنگر ِ امنیت ِ من ، می بودی

من هوای ِ نبودنت را ...

من هراس ِ رفتنت را ...

در دل ، ذره ذره نمی پروراندم !